O diagnóstico da síndrome de Lennox-Gastaut realízase sobre a coexistencia dunha alteración mental, un particular EEG interictal e polo menos unha das variedades convulsivas que se acaban de mencionar.
É difícil diagnosticar se o EEG mostra pseudofocalización das anomalías no momento da gravación.
“O diagnóstico diferencial é moito máis difícil de establecer, porque a síndrome de Lennox-Gastaut, cuxos límites están ben definidos, está rodeada de entidades nosolóxicas aínda pouco individualizadas” (Gastaut, 1973).
A síndrome de Lennox-Gastaut e a encefalopatía epileptogénica infantil NON son sinónimos:
Non é suficiente un elemento clínico (convulsións evocadas cuxo E.E.G. non amosa as características de ondas de picos lentas difusas) ou electroencefalográfico (algúns suxeitos con encefalopatía teñen ondas de picos lentas pero non presentan convulsións).
Algunhas epilepsias en nenos con focos E.E.G. os múltiples non poden considerarse síndromes de Lennox-Gastaut. No 66% dos casos estes pacientes presentan unha encefalopatía fixa, a miúdo presentando retraso mental ou déficit neurolóxico. Teñen convulsións parciais ou xeneralizadas, non relacionadas cos focos de ondas de pico múltiples ou focos funcionais mostrados polo seu EEG. En xeral, a súa epilepsia desaparece rapidamente coa remisión tardía das anomalías do EEG.
Unha epilepsia grave que aparece en nenos con retraso pode manifestarse só por convulsións átonas, sen ondas lentas de picos no E.E.G.
Os diagnósticos máis difíciles son:
Algunhas epilepsias comezan con ausencias típicas e/ou convulsións tónico-clónicas, pero a súa evolución clínica e do EEG é pobre. Trátase de epilepsias xeneralizadas intermedias entre as epilepsias xeneralizadas primarias e secundarias.
Epilepsias mioclónicas en nenos. Algúns deles aparecen en nenos normais e non son rebeldes. Pero a continuación, os nenos quedan atrás. Outras son epilepsias mioclónicas iniciais graves. Complícanse con encefalopatías fixas. As convulsións son mioclonos masivos, tamén parciais e tónico-clónicas. O E.E.G. pode, nalgúns períodos, mostrar ondas de picos lentas;
Convulsión astatomioclónica de Doose.